TMT'yi kurduğumuz günler aklıma geliyor.
Ankara'ya gidip gelmeler...
Adaya ilk silah naklimiz.
Silah yüklü sandalımız...
İlk Dava Şehitlerimiz...
Hepsi dün gibi.
Anam dediğim Anavatanım.
Ve gün geldi Anavatanımı, Türkiye'mi yönetenler beni de terör örgütü kapsamına almaya çalıştılar. Silivri'ye sokmaya çalıştılar...
Neler söylediler neler...
Bugün aranızda yokum. Hakkın rahmetine kavuştum.
Gel gör ki ben sağ iken KKTC'mi satmadığım, peşkeş çekmediğim için kinlerini kusanlar, şimdi arkamdan methiyeler düzüyorlar.
Ey benim halkım!
Sizlerden son arzum bu iki yüzlü daha doğrusu yüzsüzleri cenaze namazımda sakın ola yuhalamayınız.
Sadece gözlerinin içine bakıp gülümseyiniz ve benim yaptığım gibi
hepiniz boyunlarınıza fotoğraf makinelerinizi takınız; bu insan müsfettelerinin
profil portrelerini çekiniz.
Baki selâm ve sevgilerimle
Rauf Denktaş
Kaynak: Sabih Samur (kolay yetişmiyor !) (facebook)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder